خواص میوه‌های بهشتی شب یلدا را بشناسید

میوه ای که نماد زایش خورشید است

این میوه در سفره شب یلدا نماد شادی و زایش است. انار میوه‌ای است که از قدیم از آن به عنوان میوه‌ای خون‌ساز یاد می‌شد. به افرادی که رنگ مهتابی و از نظر جثه رنجور بودند، توصیه می‌شد که آب انار بنوشند. امروزه اثبات شده انار سرشار از «ویتامین ث» است که سبب تقویت سیستم ایمنی بدن و تصفیه کننده خون و سرشار از آهن است، در نتیجه موجب افزایش انرژی و خون سازی در بدن فرد می‌شود و تصفیه خون مانند زندگی یا زایش دوباره انسان است، به همین علت انار را نماد زایش و شادی می‌دانند.

انار، در سفره شب یلدا نماد شادی و زایش است

 
خواص انار از دیدگاه معصومین (ع)
با نگاهی به قرآن‌کریم و احادیث ویژه‌ای از پیامبر اکرم (ص) و امام صادق (ع) در خصوص این میوه بهشتی نقل شده است.

پیامبر خدا (ص): «انار مهتر از همه میوه هاست و هر کس یک انار بخورد، چهل پگاه شیطان خویش را به خشم می‌آورد.»

امام علی (ع): «در هر دانه انار، چون در معده جای می‌گیرد، حیاتی برای قلب و فروغی برای نفس است و شیطانی را که وسواس نام دارد چهل شب بیمار می‌کند.»

امام صادق (ع): «چهار چیز، طبع را اعتدال می‌بخشد؛ انار سورانی، خرمای نارس پخته شده، بنفشه و کاسنی.»

امام صادق (ع): «هرکس در هنگام خفتن یک انار بخورد، تا صبح جانش در امان است.»

امام صادق (ع): «بر شما باد انار؛ چرا که هیچ گرسنه‌ای آن را نمی‌خورد، مگر اینکه وی را بسنده است و هیچ سیری آن را نمی‌خورد، مگر اینکه غذا را بر او گوارا می‌سازد.»

همچنین انار سه بار در قرآن مطرح شده است؛ یک بار به عنوان نشانه خداوند (انعام/۹۹)، دیگر بار از انسان‌ها خواسته شده از انار استفاده کنند (انعام/۱۴۱) و سومین بار انار به عنوان میوه‌ای بهشتی معرفی شده است (الرحمن/۶۸).

  سلامتی خود را با این میوه تضمین کنید
انجیر از جمله میوه‌ هایی است که در قرآن کریم از آن به نیکی یاد شده و این کلام آسمانی، ارزش انجیر را نشان می‌دهد. دانش پزشکی، این واقعیت را از نظر علمی تأیید می‌کند که انجیر میوه با ارزشی است و از لحاظ تأمین سلامتی برای همه ضروریست؛ چرا که وجود مقدار زیادی فسفر، این حقیقت را نشان می‌دهد که انجیر در پرورش هوش و حافظه بسیار مفید است.

امام رضا (علیه‌السلام) می‌فرماید: "یشّد الفم و العظم" انجیر، دهان و استخوان را محکم می‌کند. در بخش دیگری علی ابن موسی الرضا (ع) می‌فرمایند: وَ لا یُحتاجُ مَعَهُ إِلی دَواءٍ؛ با وجود انجیر، دیگر شما احتیاجی به دارو ندارید.

امام رضا(ع) هم درباره اهمیت و جایگاه با ارزش این میوه، علاوه بر آنکه فرمودند: با آن احتیاجی به دارو نیست، می‌فرمایند: درخت انجیر، شبیه‌ترین گیاه به گیاهان بهشتی است.

انجیر یک بار در قرآن کریم مطرح و به آن سوگند یاد شده است و به همین دلیل آن سوره به نام سوره انجیر (تین) نام گذاری شده است. 

انجیر از جمله میوه‌ هایی است که در قرآن کریم از آن به نیکی یاد شده

 
کدو (یقطین)
کدو حلوایی غنی از ویتامین A ، C و E می‌باشد. منبع خوبی از ترکیبات فلاوونوئید، پلی‌فنولیک، بتاکاروتن و آلفا کاروتن، کرپتوگزانتین، لوتئین، زئاگزانتین است. (کاروتن در بدن تبدیل به ویتامین A می‌شود). ســرشار از ویــتامین‌های B. کمپلکس، مثل فولیت‌ها، نیاسین، ویتامــین‌های B6، تــیامین و اسیدپانتوتنیک است. حاوی املاح معدنی مثل مس، کلسیم، پتاسیم و فسفر می‌باشد. دانه‌های کدو حلوایی، بهترین منبع تأمین فیبر و اسید‌های چرب اشباع‌نشده و مفید برای قلب هستند. کدو تنبل را برای شب یلدا به راحتی می‌توانید از سبزی فروشی‌ها تهیه کنید. 

کدو حلوایی غنی از ویتامین A ، C و E می‌باشد

 خواص کدو از دیدگاه معصومین (ع)

امام حسین (ع) از نبی مکرم اسلام (ص) نقل کرده که فرمود: «کدو بخورید، که اگر خدا درختى بهتر و سبک‌تر (غذایى سبک‌تر) از آن سراغ داشت براى برادرم یونس می‌رویانید. در آبگوشت زیاد کدو بریزید که به عقل می‌افزاید.»

رسول خاتم (ص) فرمود: «هر که کدو با عدس بخورد، چون یاد خدا کند قلبش به رقت آید و بر نیروى جماعش افزوده شود». در صحیفة الرضا (ع) از پیغمبر اکرم (ص) روایت شده که فرمود: «کدو در غذا زیاد بریزید که دل غمگین را خوشحال می‌گرداند.»

انس نقل کرده است: خیاطى پیغمبر (ص) را به مهمانى خواند و غذایى براى حضرت آورد که کدو با روغن در آن بود، من مشاهده کردم که پیغمبر (ص) از اطراف ظرف کدو‌ها را میل می‌کند، من پس از آن‌که دیدم پیغمبر (ص) کدو را خیلى دوست می‌دارد به کدو علاقه‏‌مند شده‏‌ام؛ و نیز گوید: پیغمبر (ص) کدو را خیلى دوست می‌داشت و آن‌ را از اطراف ظرف غذا جمع می‌کرد و نیز در یک مهمانى براى حضرتش کدو آوردند، حضرت در ظرف غذا می‌گشت و کدو‌ها را پیدا می‌کرد و تناول می‌فرمود. (کتاب مکارم الأخلاق / ترجمه میرباقرى ج‏۱، ۳۳۷)

یکی از سرگذشت‌های جذاب و اسرارآمیزی که در قرآن‌کریم بیان شده است، سرگذشت حضرت یونس (ع) است؛ همان‌طور که همه می‌دانیم حضرت یونس (ع) مدت‌ها در میان قومش به ارشاد مردم پرداخت، ولی در مدت سی و سه سال فقط دو نفر به او ایمان آوردند. او هم قوم خود را نفرین کرد و خداوند به او وعده داد که در فلان تاریخ عذاب خود را بر آنان خواهد فرستاد. یونس از شهر خارج شد، اما یکی از دوستانش در شهر ماند و مردم را از عذاب خدا ترساند و از آن‌ها خواست توبه کنند و آن‌ها که نشانه‌های عذاب وعده داده شده را دیدند از ترس عذاب توبه و ناله کردند تا خدا عذابش را از آنان برگرداند.

یونس به امید این‌که مردم نابود شده‌اند به شهر بازگشت و وقتی دید همه چیز عادی است و مردم به کارشان مشغول‌اند عصبانی شد و شهر را بدون اجازه خداوند ترک کرد و با یک کشتی راهی دریا شد. (کتاب قصص الانبیاء)

در بین راه ماهی غول‌پیکری به کشتی حمله کرد و به خواست خداوند متعال حضرت یونس را بدون این‌که به او آسیب برساند بلعید حضرت یونس وقتی به هوش آمد متوجه اشتباه خود شد و با ناله و تضرع به درگاه خداوند توبه کرد که توبه او در قرآن آمده است. (کتاب قصص الانبیاء)

خداوند به ماهی امر کرد که یونس را به خشکی رسانده رها کند، بعد از این‌که ماهی حضرت یونس (ع) را به خشکی رساند ایشان را در جایی خشک و بی‌آب و علف رها کرد.

قرآن می‌فرماید: «فَنَبَذْناهُ بِالْعَراءِ؛ پس افکندیمش در هامون» یعنى او را به مکانى انداختیم که نه گیاهى بود، نه درختى و گفته‏‌اند منظور از (عراء) ساحل می‌باشد که خداوند به ماهى وحى کرد که یونس را از شکم خود به سوى زمین خشک بیفکند.

حضرت یونس بعد از بیرون آمدن از شکم ماهی بدن بیمار و آزرده، و اندامش خسته و ناتوان بود، آفتاب ساحل او را آزار می‌‏داد، پوششى لطیف لازم بود تا بدنش در زیر آن بیارامد، سپس به فرمان الهی درختی سایه افکن بر بالای سر او روییده تا وی از آن تناول کند و هستی تحلیل‌رفته‌اش را بازیابد: «فَنَبَذْنَاهُ بِالْعَرَاء وَهُوَ سَقِیمٌ وَأَنبَتْنَا عَلَیْهِ شَجَرَةً مِّن یَقْطِینٍ؛ پس او را درحالی‌که ناخوش بود به زمین خشکى افکندیم و بر بالاى [سر] او درختى از [نوع]کدو رویانیدیم». (۱۴۴ و ۱۴۵ الصافات)

کدو در قرآن کریم یکبار و در سوره «صافات آیه ۱۴۶» آمده و در آن اینگونه بیان شده که خداوند پس از نجات دادن حضرت یونس از شکم ماهی بر سرش بوته کدویی رویانید تا او از اشعه سوزان آفتاب در امان باشد. بنا بر این گزارش در بحار‌الانوار جلد ۶۶ صفحه ۱۱۹ آمده است که وقتی رسول مکرم اسلام (ص) میوه‌ای نو می‌دید آن را می‌بوسید و روی چشمان و دهانش می‌گذاشت، سپس می‌گفت: خداوندا چنان که آغاز این میوه را در عافیت به ما نشان دادی پایان آن را نیز در عافیت ما بنمایان.

 منبع: yjc.ir